Κοινή είναι πλέον η διαπίστωση ότι από τότε που η χώρα μας πέρασε στην εποχή του Μνημονίου έχει επέλθει μία σοβαρή «εσωτερική υποτίμηση», η οποία μάλλον υπερβαίνει πλέον το 25% και ανάγεται προεχόντως στις δραστικές περικοπές που έγιναν σε μισθούς και συντάξεις. Η υποτίμηση αυτή έχει αντίκτυπο ιδίως στις συμβάσεις που είχαν συναφθεί προ της εποχής του Μνημονίου· η δραματική δηλ. μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος οδηγεί στην ανάγκη αναθεώρησης συμβατικών παροχών που είχαν συμφωνηθεί υπό διαφορετικά οικονομικά δεδομένα.
Στην Ορέστεια του Αισχύλου η Κλυταιμήστρα, κάνοντας το χατίρι του ερωμένου της του Αίγισθου αλλά και εκδικούμενη συγχρόνως για τη θυσία της Ιφιγένειας, σκοτώνει τον άνδρα της τον Αγαμέμνονα μετά την επιστροφή του από τον Τρωικό πόλεμο. Ο Ορέστης αποφασίζει εν συνεχεία να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του, σκοτώνοντας τη μητέρα του (και τον Αίγισθο).
Στις περισσότερες έρευνες κοινής γνώμης των τελευταίων ετών καταγράφεται η γενικευμένη απογοήτευση των ελλήνων πολιτών απέναντι στο πολιτικό δυναμικό της χώρας. Τα σκάνδαλα, η διαφθορά, η ανικανότητα, η αναξιοκρατία και άλλα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα συνυφαίνονται άμεσα με την – χαμηλή – ποιότητα του πολιτικού δυναμικού.
Η Κ. γεννήθηκε στο Δυρράχιο της Αλβανίας το 1989. Ήρθε στην Ελλάδα το 1993, σε ηλικία 4 ετών, ενώ οι γονείς της είχαν ήδη εγκατασταθεί στη χώρα μας έναν χρόνο νωρίτερα. Στην αρχή τα πράγματα για τους γονείς μόνον εύκολα δεν ήταν. Δυσκολεύθηκαν πολύ να αποκατασταθούν επαγγελματικά, μολονότι αμφότεροι ήταν πτυχιούχοι ανωτάτης εκπαίδευσης.
Ο Χάρρυ Τρούμαν, αναφερόμενος κάποτε στην οξεία κριτική που δέχονται οι πολιτικοί από τον Τύπο, παρατηρούσε σκωπτικά: «όποιος δεν αντέχει τη ζέστη, ας μη δουλεύει στην κουζίνα»! Πράγματι η «κουζίνα της πολιτικής» απαιτεί γερά νεύρα και γερό στομάχι· η φράση μάλιστα του αμερικανού Προέδρου έχει ευρύτερη σημασία, υπονοώντας ότι οι πολιτικοί και γενικότερα τα πάσης φύσεως δημόσια πρόσωπα (ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές κ.ά.)
O Αντώνης Καραμπατζός, επίκουρος καθηγητής Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, ανήκει σε μία ελπιδοφόρα νέα γενιά πανεπιστημιακών δασκάλων. Όχι μόνο γιατί διαθέτει ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο γνώσεων, αλλά κυρίως διότι η εσωτερική του καλλιέργεια του προσδίδει αληθινή ευαισθησία και απλότητα, στοιχεία μιας καλής καρδιάς.
Αμέσως μετά την ορκωμοσία μου στη Νομική Αθηνών ανεχώρησα για το γερμανικό Πανεπιστήμιο του Tübingen, προκειμένου να συνεχίσω εκεί τις νομικές μου σπουδές σε μεταπτυχιακό πλέον επίπεδο. Από τους δασκάλους μου στην Αθήνα γνώριζα πολύ καλά ότι επρόκειτο για μία κορυφαία νομική σχολή, με μακρά παράδοση και σπουδαίους νομομαθείς.
Ο οξύνους πολιτικός φιλόσοφος Νικόλα Μακιαβέλλι παρατηρούσε ότι ο διαγκωνισμός για την εξουσία μεταξύ ισχυρών πολιτικών παρατάξεων συνεισφέρει στην πρόοδο μιας πολιτείας, καλλιεργώντας έναν επωφελή για το κοινωνικό σύνολο ανταγωνισμό θέσεων και πράξεων, ακόμη και αν αυτός αποκτά ενίοτε έντονα χαρακτηριστικά. Στο έργο του Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio («Λόγοι για τα πρώτα δέκα βιβλία του Τίτου Λίβιου»), ο Μακιαβέλλι αναφέρεται συγκεκριμένα στο παράδειγμα της Ρώμης
