Η πόλη Ρακκά της βόρειας Συρίας είναι μία από τις πόλεις που ελέγχει η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε», η περίφημη ISIS. Η οργάνωση έχει επιβάλει εδώ και καιρό ένα καθεστώς τρόμου στην πόλη, όπου ένοπλες ισλαμικές «πολιτοφυλακές» περιπολούν, θεωρώντας χρέος τους να εφαρμόσουν άτεγκτα τον ιερό ισλαμικό νόμο, τη σαρία.

Ο Θουκυδίδης απέφευγε να εξωραΐζει τα πράγματα: ο πόλεμος, έλεγε, είναι ένας βίαιος διδάσκαλος, ο οποίος μεταβάλλει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και φέρνει στην επιφάνεια ένστικτα και διαθέσεις που εν καιρώ ειρήνης μένουν καλά κρυμμένα κάτω από τις ανέσεις του καθ’ ημέραν βίου (βλ. ιδίως Ιστ. ΙΙΙ 82, 2). Κατά τον κλασικό φιλόλογο Χανς Πέτερ Σταλ, μέσα από το έργο του μεγάλου ιστορικού αποκαλύπτεται η βία σαν μία διαρκώς παρούσα δυνατότητα της ανθρώπινης φύσεως

Ο τραπεζικός δανεισμός βαρύνει περίπου τον μισό εργαζόμενο πληθυσμό της Ελλάδoς. Σύμφωνα με σχετικές εκτιμήσεις, τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια –τα επονομαζόμενα και «κόκκινα»– ανέρχονται αυτή τη στιγμή στο 35%, ήτοι σε 75 δισ. ευρώ (σχετ. «Καθημερινή», 22.1.14 και 2.3.14). Οι προβολές δείχνουν ότι μέχρι τα τέλη του 2014 ενδεχομένως θα ξεπεράσουν τα 85 δισ. ευρώ (40% του συνόλου των δανείων), ενώ από το μέσον περίπου του 2015 αναμένεται μία σταδιακή αποκλιμάκωση.

Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό ακούμε στη χώρα μας ότι «το πολιτικό θερμόμετρο έχει πλέον σπάσει», προφανώς λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που έχουν αναπτυχθεί στην πολιτική αλλά και την κοινωνία. Τι σημαίνει όμως πραγματικά η φράση αυτή;
Όταν ήμασταν παιδιά, όλοι σχεδόν σπάσαμε κάποια στιγμή ένα θερμόμετρο και θυμούμαστε τους γονείς μας να μαζεύουν προσεκτικά με ένα χαρτάκι όλες αυτές τις μικρές σταγόνες υδραργύρου σε όλο και μεγαλύτερες και τελικά σε μία ενιαία, μεγάλη σταγόνα, από την οποία δεν έλειπε κανένα σταγονίδιο από τον υδράργυρο του θερμομέτρου.

Ο Jürgen Habermas, διανύοντας πλέον την ένατη δεκαετία της ζωής του, παραμένει ένας πεπεισμένος δημοκράτης, ένα πνεύμα ζωντανό και ανήσυχο που αναζητεί διαρκώς νέες λύσεις και διεξόδους. Ιδίως σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση, ο δημόσιος λόγος του δεν παρασύρεται σε εύκολες και ανέξοδες καταγγελίες, αντιθέτως παραμένει εποικοδομητικός και ουσιαστικός. Στην παγκοσμιοποίηση βλέπει την ευκαιρία για μία στενότερη διεθνή συνεργασία μεταξύ λαών και πολιτών, και όχι την απόλυτη κατάρα

Η βαθιά κρίση που διέρχεται η χώρα φέρνει στην επιφάνεια πληθώρα διαχρονικών παθογενειών, όχι μόνον του πολιτικού μας συστήματος αλλά και της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας, που συχνά δυσκολεύεται να δει, με παρρησία και διάθεση αυτοκριτική, τις παραλείψεις της ιδίως στο επίπεδο της πολιτικής ηθικής, των βασικών καθηκόντων που έχουμε όλοι, ως πολίτες, έναντι της κοινωνίας και των συμπολιτών μας.

Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μία εποχή που οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις έχουν ξεδιπλώσει την επιρροή τους σε διάφορα μέρη ανά τον πλανήτη, αποδυόμενες σε μία προσπάθεια άγριας εκμετάλλευσης παρθένων εδαφών. Στο ιστορικό αυτό πλαίσιο εκτυλίσσεται «Η Καρδιά του Σκότους» (1902) του Josef Conrad (1857-1924)[1], μία πραγματικά αριστουργηματική νουβέλλα της παγκόσμιας λογοτεχνίας[2].

«Οι Έλληνες δεν αγνοούν τι απαιτεί παρ’ αυτών σήμερον η Ευρώπη. Ηξεύρουσιν ότι η παρούσα ευπραγία των και αι ελπίδες του μέλλοντός των εξαρτώνται εκ της μετριοπαθούς και εμφρόνος διαγωγής των, και εκ των προσπαθειών των όπως τάχιστα προβώσιν εις το στάδιον των υλικών βελτιώσεων.» Τάδε έφη ο Υπουργός Εξωτερικών Α. Ραγκαβής σε εμπιστευτικό του υπόμνημα προς την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο, τον Ιούλιο του 1856.

Η Πολιτεία μέχρι πρότινος είχε εμπιστευτεί τον νέο θεσμό της διαμεσολάβησης στα χέρια του νομικού κόσμου της χώρας. Πολύ σωστά μπορεί να πει κάποιος, θεωρώντας ότι απαιτούνται νομικές γνώσεις για να μπορεί κάποιος να μεσολαβήσει μεταξύ ανθρώπων ή οργανισμών που δεν μπορούν να βρουν μόνοι τους τη λύση. Ωστόσο, η νομική εκπαίδευση των δικηγόρων μπορεί να αποτελεί περισσότερο μειονέκτημα παρά πλεονέκτημα·

Με βάση το πρόγραμμα ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων, όποιος ομολογιούχος είχε στην κατοχή του ομόλογο ονομαστικής αξίας 1.000 € αναγκάσθηκε, εμμέσως ή αμέσως, να το ανταλλάξει με δύο ομόλογα, το ένα προερχόμενο από το EFSF με ονομαστική αξία 150 € και λήξη μέσα σε δύο χρόνια (2014), το άλλο με εκδότη το ελληνικό δημόσιο, ονομαστική αξία 315 €, λήξη το 2042 (τριακονταετές δηλ.)