Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό ακούμε στη χώρα μας ότι «το πολιτικό θερμόμετρο έχει πλέον σπάσει», προφανώς λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που έχουν αναπτυχθεί στην πολιτική αλλά και την κοινωνία. Τι σημαίνει όμως πραγματικά η φράση αυτή;
Όταν ήμασταν παιδιά, όλοι σχεδόν σπάσαμε κάποια στιγμή ένα θερμόμετρο και θυμούμαστε τους γονείς μας να μαζεύουν προσεκτικά με ένα χαρτάκι όλες αυτές τις μικρές σταγόνες υδραργύρου σε όλο και μεγαλύτερες και τελικά σε μία ενιαία, μεγάλη σταγόνα, από την οποία δεν έλειπε κανένα σταγονίδιο από τον υδράργυρο του θερμομέτρου.
Ο Jürgen Habermas, διανύοντας πλέον την ένατη δεκαετία της ζωής του, παραμένει ένας πεπεισμένος δημοκράτης, ένα πνεύμα ζωντανό και ανήσυχο που αναζητεί διαρκώς νέες λύσεις και διεξόδους. Ιδίως σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση, ο δημόσιος λόγος του δεν παρασύρεται σε εύκολες και ανέξοδες καταγγελίες, αντιθέτως παραμένει εποικοδομητικός και ουσιαστικός. Στην παγκοσμιοποίηση βλέπει την ευκαιρία για μία στενότερη διεθνή συνεργασία μεταξύ λαών και πολιτών, και όχι την απόλυτη κατάρα
Η βαθιά κρίση που διέρχεται η χώρα φέρνει στην επιφάνεια πληθώρα διαχρονικών παθογενειών, όχι μόνον του πολιτικού μας συστήματος αλλά και της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας, που συχνά δυσκολεύεται να δει, με παρρησία και διάθεση αυτοκριτική, τις παραλείψεις της ιδίως στο επίπεδο της πολιτικής ηθικής, των βασικών καθηκόντων που έχουμε όλοι, ως πολίτες, έναντι της κοινωνίας και των συμπολιτών μας.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μία εποχή που οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις έχουν ξεδιπλώσει την επιρροή τους σε διάφορα μέρη ανά τον πλανήτη, αποδυόμενες σε μία προσπάθεια άγριας εκμετάλλευσης παρθένων εδαφών. Στο ιστορικό αυτό πλαίσιο εκτυλίσσεται «Η Καρδιά του Σκότους» (1902) του Josef Conrad (1857-1924)[1], μία πραγματικά αριστουργηματική νουβέλλα της παγκόσμιας λογοτεχνίας[2].
«Οι Έλληνες δεν αγνοούν τι απαιτεί παρ’ αυτών σήμερον η Ευρώπη. Ηξεύρουσιν ότι η παρούσα ευπραγία των και αι ελπίδες του μέλλοντός των εξαρτώνται εκ της μετριοπαθούς και εμφρόνος διαγωγής των, και εκ των προσπαθειών των όπως τάχιστα προβώσιν εις το στάδιον των υλικών βελτιώσεων.» Τάδε έφη ο Υπουργός Εξωτερικών Α. Ραγκαβής σε εμπιστευτικό του υπόμνημα προς την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο, τον Ιούλιο του 1856.
Η Πολιτεία μέχρι πρότινος είχε εμπιστευτεί τον νέο θεσμό της διαμεσολάβησης στα χέρια του νομικού κόσμου της χώρας. Πολύ σωστά μπορεί να πει κάποιος, θεωρώντας ότι απαιτούνται νομικές γνώσεις για να μπορεί κάποιος να μεσολαβήσει μεταξύ ανθρώπων ή οργανισμών που δεν μπορούν να βρουν μόνοι τους τη λύση. Ωστόσο, η νομική εκπαίδευση των δικηγόρων μπορεί να αποτελεί περισσότερο μειονέκτημα παρά πλεονέκτημα·
Με βάση το πρόγραμμα ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων, όποιος ομολογιούχος είχε στην κατοχή του ομόλογο ονομαστικής αξίας 1.000 € αναγκάσθηκε, εμμέσως ή αμέσως, να το ανταλλάξει με δύο ομόλογα, το ένα προερχόμενο από το EFSF με ονομαστική αξία 150 € και λήξη μέσα σε δύο χρόνια (2014), το άλλο με εκδότη το ελληνικό δημόσιο, ονομαστική αξία 315 €, λήξη το 2042 (τριακονταετές δηλ.)
Κοινή είναι πλέον η διαπίστωση ότι από τότε που η χώρα μας πέρασε στην εποχή του Μνημονίου έχει επέλθει μία σοβαρή «εσωτερική υποτίμηση», η οποία μάλλον υπερβαίνει πλέον το 25% και ανάγεται προεχόντως στις δραστικές περικοπές που έγιναν σε μισθούς και συντάξεις. Η υποτίμηση αυτή έχει αντίκτυπο ιδίως στις συμβάσεις που είχαν συναφθεί προ της εποχής του Μνημονίου· η δραματική δηλ. μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος οδηγεί στην ανάγκη αναθεώρησης συμβατικών παροχών που είχαν συμφωνηθεί υπό διαφορετικά οικονομικά δεδομένα.
Στην Ορέστεια του Αισχύλου η Κλυταιμήστρα, κάνοντας το χατίρι του ερωμένου της του Αίγισθου αλλά και εκδικούμενη συγχρόνως για τη θυσία της Ιφιγένειας, σκοτώνει τον άνδρα της τον Αγαμέμνονα μετά την επιστροφή του από τον Τρωικό πόλεμο. Ο Ορέστης αποφασίζει εν συνεχεία να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του, σκοτώνοντας τη μητέρα του (και τον Αίγισθο).
