Στην πολιτική δεν είναι σπάνιο να αθετούνται προεκλογικές υποσχέσεις ή να ανακαλούνται, εν όλω ή εν μέρει, βασικές προγραμματικές εξαγγελίες. Αυτό μπορεί να συμβεί, κατά βάσιν, είτε επειδή μετά την ανάληψη της εξουσίας επέρχονται απρόβλεπτα γεγονότα που ανατρέπουν εκ βάθρων τους αρχικούς σχεδιασμούς, είτε επειδή ο σχηματισμός που αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση αγνοούσε, ανυπαίτια, την πραγματική κατάσταση που παρέλαβε.

Φαντάζομαι ότι το δημοφιλέστερο μήνυμα που όλοι λαμβάνουμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο τις τελευταίες εβδομάδες αφορά στην προσαρμογή διαφόρων φορέων στο νέο θεσμικό πλαίσιο του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία των Δεδομένων (ΓΚΠΔ).

Κατά πάσα πιθανότητα, από τον ερχόμενο Αύγουστο η πατρίδα μας θα εξέλθει από το μνημονιακό σύστημα επιτήρησης και θα περάσει σ’ ένα καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας». Δεν θα υπάρξει, ασφαλώς, κάποια «καθαρή έξοδος», αλλά μία συνέχιση της επιτήρησης με άλλα μέσα –άνευ όμως χρημάτων–, σε συνδυασμό με μία μερική αυτονόμηση της χώρας στο πεδίο άσκησης οικονομικής πολιτικής.

«Αγαπητέ μου, αυτό που θέλουν οι Σικελοί είναι ένας ύπνος, ένας βαθύς ύπνος, και πάντοτε θα μισούν αυτούς που θέλουν να τους ξυπνήσουν.» Τα λόγια ανήκουν στον Σικελό πρίγκιπα Σαλίνα, τον πρωταγωνιστή της θρυλικής ταινίας «Ο Γατόπαρδος» του Βισκόντι (που βασίσθηκε στην ομώνυμη νουβέλα του Τομάζι Ντι Λαμπεντούζα)

Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας είμαστε όλοι δωρητές οργάνων, εκτός αν δηλώσουμε ρητώς την αντίρρησή μας; Κι όμως, έτσι έχουν κατ’ αρχήν τα πράγματα: σύμφωνα με το άρ. 9 παρ. 2 ν. 3984/2011 –όπως τροποποιήθηκε προσφάτως με το άρ. 260 παρ. 2 ν. 4512/2018–, «η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων, ιστών και κυττάρων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται: α) με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του…».

Περί τις αρχές του 17ου αι., ένας γερμανός επιχειρηματίας έχει δύο γιους και επιθυμεί, με τη βοήθειά τους, να επεκτείνει τη δραστηριότητά του εκτός Γερμανίας. Στέλνει τον έναν γιο στο Άμστερνταμ και τον άλλον στη Μαδρίτη, για να κάνουν εκεί επενδύσεις. Ο πρώτος δανείζει το κεφάλαιο, που του εμπιστεύθηκε ο πατέρας του, σε έναν ολλανδό υποδηματοποιό που θέλει να κατακτήσει την αγορά του Παρισιού·

Από το 1992 και τα τότε συλλαλητήρια για το Μακεδονικό έχει κυλήσει αρκετός χρόνος. Η γειτονική χώρα έγινε δεκτή στα Ηνωμένα Έθνη ήδη από το 1993, της δόθηκε δε η γνωστή προσωρινή ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ, FYROM). Η σύνθετη αυτή ονομασία, που περιέχει τον όρο «Μακεδονία», γίνεται έκτοτε δεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Συμβούλιο της Ευρώπης και το ΝΑΤΟ.

Οι ορθολογικοί και πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο μέλλον· έχουν ως πρώτιστο μέλημά τους τη βελτίωση των όρων διαβίωσης, την κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο και ευημερία. Δυστυχώς όμως σε μία κοινωνία όπως η ελληνική, όπου ο ανορθολογισμός και ο συντηρητισμός καλά κρατούν, συχνά το βλέμμα μας στρέφεται εμμονικά στο παρελθόν, με παραλυτικές σχεδόν συνέπειες για την κοινωνία και το μέλλον της.

Μας συμβαίνει συχνά: Μπαίνουμε σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών και αφιερώνουμε αρκετή ώρα για να επιλέξουμε μία συσκευή της αρεσκείας μας· κατόπιν, φθάνουμε στο ταμείο, όπου για πρώτη φορά μάς παρουσιάζονται οι λεγόμενοι «γενικοί όροι των συναλλαγών», που καθορίζουν σημαντικές πτυχές της συναλλαγής μας (λ.χ. τα δικαιώματά μας σε περίπτωση ελαττωματικότητας της συσκευής, την τυχόν παρεχόμενη «εγγύηση» κοκ).

Σκεφτείτε έναν θεατρόφιλο που αγοράζει ένα εισιτήριο των 40 ευρώ για μία παράσταση· αργότερα, τον πλησιάζει κάποιος και του προσφέρει 70, ακόμη και 100 ευρώ για να του αποσπάσει το εισιτήριο, αλλά ο καλός μας φίλος αρνείται να το πωλήσει, την ίδια στιγμή όμως που δεν θα ξόδευε ένα τέτοιο ποσό (λ.χ. 70, 100 ευρώ) για να αποκτήσει το ίδιο εισιτήριο.