Η συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει: Μήπως μετά τον εμβολιασμό συγκεκριμένων ηλικιακών κατηγοριών και ευπαθών ομάδων θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, όπως λ.χ. σε όσους απασχολούνται στον τουρισμό ή την εστίαση; Έπειτα, μήπως θα πρέπει να εξασφαλιστεί πλήρης ελευθερία κυκλοφορίας στους εμβολιασμένους; Είναι ανεκτή μία τέτοια ευνοϊκή μεταχείριση; Αν ναι, πώς θα γίνεται πρακτικά ο διαχωρισμός μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων;
Τον τελευταίο καιρό διεξάγεται ευρύς δημόσιος διάλογος για τον θεσμό της συνεπιμέλειας των τέκνων μετά τον χωρισμό των γονέων τους (κυρίως λόγω διαζυγίου, λύσης συμφώνου συμβίωσης ή διακοπής της συμβίωσης). Αφορμή η πρωτοβουλία του Υπουργείου Δικαιοσύνης να μεταβάλει το ισχύον δίκαιο και να αναβαθμίσει την από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας μετά τον χωρισμό των γονέων από απλή δυνατότητα του δικαστηρίου σε κανόνα προεπιλογής (default rule), που θα ισχύει αυτομάτως και θα έχει κατ’ αρχήν το προβάδισμα έναντι οιασδήποτε άλλης σχετικής διευθέτησης.
Τα λόγια αυτά προέρχονται από μία πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit» (19.11.2020) ο Πέτερ-Γιούργκεν Μπόοκ (σήμερα 69 ετών), ηγετικό στέλεχος της δεύτερης γενιάς τρομοκρατών της περίφημης γερμανικής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF (Rote Armee Fraktion). Συμμετείχε σε δολοφονίες και ληστείες της οργάνωσης κατά τη δεκαετία του ’70.
Δυστυχώς η πανδημία άνοιξε πολλαπλές πληγές στο κοινωνικό σώμα. Ιδίως σε οικονομικό επίπεδο, μπορεί μεν αρκετοί εξ ημών να μείναμε προστατευμένοι και μάλιστα να συνεχίσαμε, έστω και με δυσκολίες, να εργαζόμαστε (λ.χ. συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξ αποστάσεως)ꞏ αυτό, όμως, δεν ίσχυσε για όλους.
Δυστυχώς η πανδημία έχει ανοίξει πολλαπλές πληγές στο κοινωνικό σώμα. Ιδίως σε οικονομικό επίπεδο, μπορεί μεν αρκετοί εξ ημών –κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι– να μείναμε προστατευμένοι και μάλιστα να συνεχίσαμε, έστω και με δυσκολίες, να εργαζόμαστε (λ.χ. συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξ αποστάσεως)ꞏ αυτό, όμως, δεν ίσχυσε για όλους.
Όπως καταγράφεται στις έρευνες κοινής γνώμης διεθνώς αλλά και στη χώρα μας, μία σημαντική μερίδα του κόσμου είτε φοβάται ότι το εμβόλιο για τον κορωνοϊό δεν θα είναι ασφαλές (κυρίως λόγω της ταχύτητας παρασκευής του) είτε πιστεύει σε διάφορες θεωρίες συνωμοσίας.
Μπορεί η φιλελεύθερη δημοκρατία να ανέχεται τον εξτρεμιστικό πολιτικό λόγο; Μπορεί να δίνει βήμα ακόμη και σε όσους εχθρεύονται θεμελιώδεις αξίες της; Μήπως θα πρέπει να χτυπά το κακό ήδη εν τη γενέσει του, προτού μετουσιωθεί ο λόγος σε πράξεις;
Η επιστήμη συχνά προχωρεί με τη γνωστή ποππεριανή μέθοδο «της δοκιμής και του σφάλματος» (trial-and-error), με τη λογική της επαληθευσιμότητας ή διαψευσιμότητας των εκάστοτε επιστημονικών πορισμάτων. Τα τελευταία μπορεί συχνά να έχουν προσωρινή ισχύ, καθώς ενδέχεται να ανατραπούν από νεότερα δεδομένα. Απόλυτη βεβαιότητα δεν μπορεί να υπάρξει.
Από μία Έκθεση που αφορά στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και την αποτελεσματικότερη δυνατή αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων δεν μπορούσε να λείπει και ένα ειδικό κεφάλαιο για τον τομέα της Δικαιοσύνης. Η ειδική αυτή αναφορά είναι δικαιολογημένη, καθώς η ελληνική Δικαιοσύνη παραμένει ένας μεγάλος ασθενής, χρονίως πάσχων από διάφορες νόσους, οι οποίες έχουν γενικότερη αρνητική επίδραση επί των οικονομικών-αναπτυξιακών προοπτικών της χώρας.
Την προηγούμενη εβδομάδα συμπληρώθηκαν πέντε έτη από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και ένα έτος από τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Σε επίπεδο συμβολισμών, φαίνεται ότι κλείνει πλέον μία πολιτική περίοδος που χαρακτηρίστηκε από έντονη θεσμική αστάθεια. Ανεξίτηλο ορόσημο της περιόδου αυτής υπήρξε, πράγματι, το θεσμικά μετέωρο δημοψήφισμα του 2015, που κόντεψε να κοστίσει ακριβά στην πατρίδα μας, κυρίως σε επίπεδο πολιτικού διχασμού.
