Η επιλογή μεταξύ πολιτικού κυνισμού αφενός και πίστης στη φιλελεύθερη δημοκρατία και την αστική ευπρέπεια αφετέρου, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Αλλά πολύ αμφιβάλλω πλέον για πολλά και πολλούς.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι ο πολιτικός κυνισμός αδυνατεί να αντιληφθεί τις αρετές της ευσυνειδησίας, της θεσμικής αξιοπρέπειας και της δημοκρατικής υπευθυνότητας, που χαρακτηρίζουν, σταθερά, έναν έντιμο δικαστικό λειτουργό. Και έτσι ωθεί σε προσωπικές επιθέσεις και υποθέσεις περί τάχα επιδίωξης κάποιας «ατζέντας», κ.λπ…
Είναι ίσως νωρίς ακόμη για ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση του συνολικού εκλογικού αποτελέσματος της Κυριακής φαίνεται ήδη ότι έπαιξαν δύο κυρίως παράγοντες, ενεργοποιώντας στο εκλογικό σώμα ανακλαστικά αντίθετα από αυτά που μάλλον ανέμεναν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός: αφενός μεν (α) η κυβερνητική επιμονή στο να «(ξανα)βαφτεί όλη η Ελλάδα μπλε» και να κερδίσει η ΝΔ τις 13 περιφέρειες και τους 3 μεγάλους δήμους της χώραςꞏ αφετέρου δε (β) η εξάρτηση, από υπουργικά χείλη, της πορείας υλοποίησης κυβερνητικών εξαγγελιών και πολιτικών από την ψήφο των εκλογέων…
Πριν από έναν μήνα περίπου έγραφα στο Βήμα της Κυριακής ότι «οι απαγορεύσεις συμμετοχής σε εκλογές, διά της εισαγωγής φωτογραφικών ρυθμίσεων της τελευταίας στιγμής, είναι εντόνως προβληματικές σε μία φιλελεύθερη δικαιοκρατούμενη πολιτεία, επιπλέον δε ηρωοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, ενισχύοντας εν τέλει την αντισυστημική ψήφο. Η κύρια και ουσιαστική μάχη θα πρέπει να δοθεί τώρα στην κάλπη και την κοινωνία. Νεοναζιστικά και άλλα συναφή μορφώματα θα πρέπει πρωτίστως να ηττηθούν εκεί»…
Αυτό που συνέβη στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ είχε, νομίζω, σε σημαντικό βαθμό προοικονομηθεί εδώ και πολλά χρονιά. Τα φαινόμενα της ιδεολογικής χαλάρωσης και της αποδοχής προσώπων με εντελώς διαφορετικές πολιτικές αναφορές είχαν ήδη εκδηλωθεί από τον καιρό της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, αλλά και γενικότερα με τα διάφορα άτσαλα και «άναρχα» –όχι δηλαδή επί τη βάσει κοινών αρχών και αξιών– πολιτικά ανοίγματα της ηγετικής ομάδας και του Α.Τσίπρα προς διάφορες κατευθύνσεις (μεταξύ άλλων και προς στελέχη της επονομαζόμενης «καραμανλικής» πτέρυγας της ΝΔ). Συχνά αναρωτιόταν κανείς, εύλογα, τι συνέδεε πραγματικά όλες αυτές τις αταίριαστες συμπράξεις και συμμαχίες.
Ο προβληματισμός είναι δικαιολογημένος και το ζήτημα προφανώς σοβαρό, χρειάζεται όμως προσεκτική προσέγγιση: Στη νομοθεσία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν προβλέπεται κώλυμα εκλογιμότητας λόγω πρωτόδικης καταδίκης, ακόμη και για κακούργημα – όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Η.Κασιδιάρη, καταδικασθέντος πρωτοδίκως για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης…
Το ενδεχόμενο ίδρυσης μη κρατικών-ιδιωτικών ΑΕΙ στη χώρα μας, κατόπιν αναθεώρησης του άρ. 16 Συντ., έχει σαφώς μακρύ χρονικό ορίζοντα. Ωστόσο, θέτει ήδη από τώρα κάποια σοβαρά ρυθμιστικά ζητήματα, που καλό είναι να αρχίσουν ήδη να συζητούνται, ώστε να γνωρίζουμε πού ακριβώς βαδίζουμε και ποιο είναι το πλαίσιο συμφωνίας-συναίνεσης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων του τόπου. Πρώτο και κύριο ζήτημα είναι το πιθανό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών ΑΕΙ. Στις γραμμές που ακολουθούν διατυπώνονται κάποιες πρώτες σχετικές σκέψεις…
Η πρόσφατη τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου δείχνει ότι η Κυβέρνηση δεν προτίθεται να καταθέσει ειδική ρύθμιση που να αποκλείει τη δυνατότητα συμμετοχής του Η.Κασιδιάρη στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Φαίνεται ότι αυτή τη φορά επικράτησε πολιτική σύνεση, μολονότι σε νομικό επίπεδο ένας τέτοιος αποκλεισμός δεν θα προσέκρουε στα συνταγματικά εμπόδια που υφίστανται για τον αποκλεισμό συμμετοχής κόμματος στις βουλευτικές εκλογές. Υπενθυμίζεται ότι για την τελευταία περίπτωση εισήχθησαν από την προηγούμενη Κυβέρνηση της ΝΔ διαδοχικές ειδικές ρυθμίσεις (βλ. άρ. 32 του π.δ. 26/2012), για τη συνταγματικότητα των οποίων μερίδα νομικών –εν οις και ο γράφων– εξέφρασε σοβαρές επιφυλάξεις. Ας δούμε, όμως, πώς έχουν τώρα τα πράγματα…
Στις εκλογές του Ιουνίου, οι πολίτες έδωσαν στον Πρωθυπουργό εκείνο που αυτός επίμονα ζητούσε: μία ισχυρή αυτοδυναμία, για να έχει ελευθερία κινήσεων, να μπορεί να προωθήσει γρήγορα και χωρίς συμβιβασμούς μεταρρυθμιστικές και άλλες πολιτικές. Τους πολίτες ενδιέφερε πρωτίστως η επίλυση των προβλημάτων τους, και όχι τόσο η τήρηση ισορροπιών…
Η στροφή της Κυβέρνησης και προσωπικά του Πρωθυπουργού προς τον ρεαλισμό και η διάθεση για διερεύνηση πιθανών λύσεων στα ελληνοτουρκικά αποτελούν βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κατά την τρέχουσα περίοδο, μετά τα εκλογικά αποτελέσματα σε Τουρκία και Ελλάδα, φαίνεται ότι έχουν δημιουργηθεί καλύτερες συνθήκες, σε σχέση με το παρελθόν, για την εύρεση κάποιων κοινών τόπων, αρχικά επί της διαδικασίας και εν συνεχεία επί της ουσίας…
Στις προγραμματικές δηλώσεις ο Πρωθυπουργός ανέφερε ότι στις βασικές κυβερνητικές προτεραιότητες εντάσσεται η επιδίωξη «ίδρυσης μη κρατικών ιδιωτικών ΑΕΙ, με βάση το ισχύον δίκαιο της Κοινότητας και την εν καιρώ αναθεώρηση του σχετικού άρθρου του Συντάγματος». Προσοχή: δεν πρόκειται για τις πρόσφατες παρόμοιες προγραμματικές δηλώσεις του νυν Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά για εκείνες του πατρός Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πριν από 33 ολόκληρα χρόνια (24/4/1990). Οι σχετικές εξαγγελίες και η μετέπειτα εξειδίκευσή τους προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων, ιδίως στον πανεπιστημιακό κόσμο. Πρυτάνεις και επιφανείς νομικοί της εποχής διακήρυξαν την έντονη αντίθεσή τους στην προοπτική ίδρυσης μη κρατικών-ιδιωτικών ΑΕΙ…
